Skyway Avenue – Make It Real (Album)
Door Tom van Hemert
Skyway Avenue; vier heren en een dame, die in hun biografie vertellen dat ze Classic Rock anno 2015 maken. Een zachte rand met pit waar nodig. Hun album Make It Real is volgens de band zelf de kroon op hun werk. Ik ben benieuwd.
De plaat opent met het sterke Look Around. Heroïsche opening met gitaar en een scheurende hammond, fijne coupletjes en een mooie opbouw naar het refrein. Het nummer stáát en bouwt naar een apotheose aan het eind. De gitaarsolo is er een waar je U tegen zegt. De opener is vooral een fijn liedje om te luisteren. Cold Hearts opent met een Totoeske gitaarriff. Ik word meteen in het nummer gezogen. Dit is zo’n typisch ja-knik-nummer. Je hoeft niet veel moeite te doen om dit liedje fijn te vinden. En dat werkt alleen bij de goede liedjes. Bij de opbouw naar het refrein maakt zangeres Rita Naus een creatieve twist met haar melodie, dat het geheel interessant maakt. Het refrein is meezingbaar en gewoon erg goed. De gitaarsolo maakt het nummer af. Goede hoek in deze tweede track is het terugkerende gitaarloopje. Zo’n deuntje dat in je hoofd blijft zitten. Helemaal af.
Tell Me brengt binnen enkele seconden een lach op het gezicht van de schrijver van dit stuk. Akoestische gitaar, Rita’s fijne zang, perfect getimede inval van de drums. Catchy gitaar en toets erbij. En dan is het nummer nog geen halve minuut bezig. Simpelweg heerlijk om naar te luisteren. Het refrein daarna is verrassend: het komt wat uit de lucht vallen maar is wel ijzersterk. Het thema vóór het tweede couplet staat hier op repeat: klein gitaarlickje, fijne drums en weer die catchyness. Had voor mij nog wel een minuut zo door mogen gaan. Gelukkig volgt een soortgelijk stukje na het tweede refrein, al vergeet ik het geweldige tweede couplet, waar Rita ons meeneemt in een hele hoop pijn, die ze vanuit haar tenen bezingt, met haar fijne stem. Still Close To You doet bluesy aan. Met een, wederom Totoeske groove. Een shuffle in de drums, bijtende gitaarlickjes en die zachte deken van de hammond. De bassist speelt heerlijk in op de groove die de drummer neerlegt. De refreintjes zijn mooi; de fijne koortjes vormen de onderlaag. Toch is het refrein wel héél kort en komt het maar twee keer terug in het hele nummer. Het nummer als heel is, als gezegd, sterk. Toch mag er wat meer worden gevarieerd. En dan vooral in die refreintjes.
The Game begint met flink wat gepluk en gemep van de bassist; jawel: het betere pick – en slapwerk. Wat volgt is wederom een groovy nummer, dat de Classic Rock-invloeden duidelijk laat horen. Het refrein bevat een heel creatieve lyric: “Out of the box, but in his mind”. De nukken van een 9-tot-5-baan worden bezongen en je voelt als luisteraar ‘Hier ben ik het mee eens!’ Er wordt op hoog niveau gemusiceerd:, al hadden alle instrumentalisten dat al bewezen vanaf het eerste nummer. Ik heb het nog niet geschreven of er volgt een epos aan een korte solo voor elk bandlid, dat bijna ontaardt in een spontane jamsessie. Gaaf! Tof is dat dit ook het eind van het nummer betekent, geen extra refreintje maar de muziek laten spreken. Puik gedaan. Sleeping Song is alles behalve een slaapliedje. Het gaat juist over de wilde nachten die Rita beleeft, na een avond goed wijn drinken in de bar. Ze wordt met een lach op haar gezicht wakker met een droom die naast haar ligt. Dromerig, dat is het gevoel dat ik krijg. Tijd om te dromen krijg ik niet: het prachtig gezongen refrein (niet in de laatste plaats door de koortjes) is wederom catchy en makkelijk mee te deinen, na één keer luisteren. De coupletten bevatten knipogen naar Toto, de refreinen klinken als Classic Rock uit 2015. Een paar breaks maken het geheel nog interessanter. Op driekwart van het nummer gaat de band helemaal los in virtuositeit; een tweestemmige gitaarsolo, gecombineerd met toetsen en gave loopjes. Dit nummer staat. Strik erom en in een mooi doosje doen. En uitpakken zodra Rita weer thuis is van haar nachtelijke avontuur. Titelsong Make It Real sluit het album af. Dit is zo’n liedje dat je in de auto opzet. Fijn op de achtergrond. Dat is eigenlijk te weinig eer voor dit liedje, want ik heb het zojuist al harder gezet. Halverwege neemt het nummer volledig gas terug en blijft een melancholische piano over. Dat duurt niet lang, want het nummer bouwt op naar een sterk einde, waar alle muzikanten nog eens flink de knop opendraaien. Iedereen geeft nog eens vol gas. Geen solo’s meer, maar een compact, sterk geheel waar iedereen haar zegje in doet.
Dit allerlaatste stuk van de titelsong vat eigenlijk het hele album samen. Compact, samen, voor elkaar. Nergens worden eilandjes gebouwd; iedereen lijkt elkaar in een deken te willen wikkelen en zo warm te willen houden. Verwijzingen naar andere bands zijn duidelijk te horen. Op plekken waar de band dat met een knipoog doet, is het aangenaam. Het is een sterke CD met gewoon goede liedjes. Geen enkel nummer dat onderdoet voor een ander. Toegegeven, de ene track is iets sterker dan de andere. Toch wil ik er meer van horen. Ik geloof namelijk ieder woord dat Rita zingt. Skyway Avenue maakt het waar op dit album. Op naar nog hogere hoogtes, nóg sterkere liedjes en nóg meer plezier. Het spat ervan af.
Skyway Avenue; vier heren en een dame, die in hun biografie vertellen dat ze Classic Rock anno 2015 maken. Een zachte rand met pit waar nodig. Hun album Make It Real is volgens de band zelf de kroon op hun werk. Ik ben benieuwd.
De plaat opent met het sterke Look Around. Heroïsche opening met gitaar en een scheurende hammond, fijne coupletjes en een mooie opbouw naar het refrein. Het nummer stáát en bouwt naar een apotheose aan het eind. De gitaarsolo is er een waar je U tegen zegt. De opener is vooral een fijn liedje om te luisteren. Cold Hearts opent met een Totoeske gitaarriff. Ik word meteen in het nummer gezogen. Dit is zo’n typisch ja-knik-nummer. Je hoeft niet veel moeite te doen om dit liedje fijn te vinden. En dat werkt alleen bij de goede liedjes. Bij de opbouw naar het refrein maakt zangeres Rita Naus een creatieve twist met haar melodie, dat het geheel interessant maakt. Het refrein is meezingbaar en gewoon erg goed. De gitaarsolo maakt het nummer af. Goede hoek in deze tweede track is het terugkerende gitaarloopje. Zo’n deuntje dat in je hoofd blijft zitten. Helemaal af.
Tell Me brengt binnen enkele seconden een lach op het gezicht van de schrijver van dit stuk. Akoestische gitaar, Rita’s fijne zang, perfect getimede inval van de drums. Catchy gitaar en toets erbij. En dan is het nummer nog geen halve minuut bezig. Simpelweg heerlijk om naar te luisteren. Het refrein daarna is verrassend: het komt wat uit de lucht vallen maar is wel ijzersterk. Het thema vóór het tweede couplet staat hier op repeat: klein gitaarlickje, fijne drums en weer die catchyness. Had voor mij nog wel een minuut zo door mogen gaan. Gelukkig volgt een soortgelijk stukje na het tweede refrein, al vergeet ik het geweldige tweede couplet, waar Rita ons meeneemt in een hele hoop pijn, die ze vanuit haar tenen bezingt, met haar fijne stem. Still Close To You doet bluesy aan. Met een, wederom Totoeske groove. Een shuffle in de drums, bijtende gitaarlickjes en die zachte deken van de hammond. De bassist speelt heerlijk in op de groove die de drummer neerlegt. De refreintjes zijn mooi; de fijne koortjes vormen de onderlaag. Toch is het refrein wel héél kort en komt het maar twee keer terug in het hele nummer. Het nummer als heel is, als gezegd, sterk. Toch mag er wat meer worden gevarieerd. En dan vooral in die refreintjes.
The Game begint met flink wat gepluk en gemep van de bassist; jawel: het betere pick – en slapwerk. Wat volgt is wederom een groovy nummer, dat de Classic Rock-invloeden duidelijk laat horen. Het refrein bevat een heel creatieve lyric: “Out of the box, but in his mind”. De nukken van een 9-tot-5-baan worden bezongen en je voelt als luisteraar ‘Hier ben ik het mee eens!’ Er wordt op hoog niveau gemusiceerd:, al hadden alle instrumentalisten dat al bewezen vanaf het eerste nummer. Ik heb het nog niet geschreven of er volgt een epos aan een korte solo voor elk bandlid, dat bijna ontaardt in een spontane jamsessie. Gaaf! Tof is dat dit ook het eind van het nummer betekent, geen extra refreintje maar de muziek laten spreken. Puik gedaan. Sleeping Song is alles behalve een slaapliedje. Het gaat juist over de wilde nachten die Rita beleeft, na een avond goed wijn drinken in de bar. Ze wordt met een lach op haar gezicht wakker met een droom die naast haar ligt. Dromerig, dat is het gevoel dat ik krijg. Tijd om te dromen krijg ik niet: het prachtig gezongen refrein (niet in de laatste plaats door de koortjes) is wederom catchy en makkelijk mee te deinen, na één keer luisteren. De coupletten bevatten knipogen naar Toto, de refreinen klinken als Classic Rock uit 2015. Een paar breaks maken het geheel nog interessanter. Op driekwart van het nummer gaat de band helemaal los in virtuositeit; een tweestemmige gitaarsolo, gecombineerd met toetsen en gave loopjes. Dit nummer staat. Strik erom en in een mooi doosje doen. En uitpakken zodra Rita weer thuis is van haar nachtelijke avontuur. Titelsong Make It Real sluit het album af. Dit is zo’n liedje dat je in de auto opzet. Fijn op de achtergrond. Dat is eigenlijk te weinig eer voor dit liedje, want ik heb het zojuist al harder gezet. Halverwege neemt het nummer volledig gas terug en blijft een melancholische piano over. Dat duurt niet lang, want het nummer bouwt op naar een sterk einde, waar alle muzikanten nog eens flink de knop opendraaien. Iedereen geeft nog eens vol gas. Geen solo’s meer, maar een compact, sterk geheel waar iedereen haar zegje in doet.
Dit allerlaatste stuk van de titelsong vat eigenlijk het hele album samen. Compact, samen, voor elkaar. Nergens worden eilandjes gebouwd; iedereen lijkt elkaar in een deken te willen wikkelen en zo warm te willen houden. Verwijzingen naar andere bands zijn duidelijk te horen. Op plekken waar de band dat met een knipoog doet, is het aangenaam. Het is een sterke CD met gewoon goede liedjes. Geen enkel nummer dat onderdoet voor een ander. Toegegeven, de ene track is iets sterker dan de andere. Toch wil ik er meer van horen. Ik geloof namelijk ieder woord dat Rita zingt. Skyway Avenue maakt het waar op dit album. Op naar nog hogere hoogtes, nóg sterkere liedjes en nóg meer plezier. Het spat ervan af.